Waarom doe je dit?

Herken je deze vraag? Waarschijnlijk wel als je met iets nieuws bezig bent, iets dat anders denken vereist, iets dat mensen nog niet kennen; iets compleet nieuws met een andere kijk op het bestaande. Nou deze vraag krijg ik dus regelmatig als ik vertel over vrijwilligerprogramma’s, de toegevoegde waarde ervan voor mens, maatschappij en bedrijven en over de kracht van een goed vrijwilligersprogramma. Maar goed, terug naar de vraag “Waarom doe je dit?”. Laat ik je daarvoor meenemen naar september 2017.

In deze periode was ik aan het backpacken door India en tijdens mijn reis kwam ik in Leh aan, Leh ligt in Ladakh, Noord-India. Op een gegeven moment ben ik door oud Leh gaan lopen om foto’s te maken. Tijdens mijn zoektocht door oud Leh hoorde ik kinderen spelen op een binnenplein, ik ben er naartoe gelopen en al hangend over de schutting zag ik kinderen op een binnenpleintje cricketen. Omdat ik zelf gecricket heb, wilde ik foto’s nemen en dat viel de kinderen op. Maar zodra ze me zagen, riepen me “Come in sir, you play”etc. Dus ik naar binnen en heb 1 – 1,5 uur met die kinderen gespeeld. Pas toen ik wegging zag ik dat het een weeshuis was, terwijl ik verder liep door Leh voelde ik dat ik iets moest doen en ben terug gegaan met snoep en chips voor de kinderen. Op het moment dat ik terugkwam, vormden die kinderen direct een rij van 60 jongens. En in tegenstelling tot een doorsnee Nederlands kind die wil graaien in de chips, kwamen ze daar een voor een naar voren en pakten één a twee chips. En dan die blijdschap in die ogen, dat had ik nog nooit gezien, zo mooi en oprecht.

Omdat me dat de rest van de avond niet meer losliet, ben ik de volgende dag teruggegaan en heb een hele tijd met de manager gesproken, waarbij ik hem vertelde dat ik iets wilde doen maar wist niet wat en dat ik geen geld had maar wel tijd en dat ik m’n vriendennetwerk had en dat ik dat graag wilde aanspreken. In de winter kan het in Leh min 20 tot min 30 worden en gedurende het gesprek kwamen we op het idee om te kijken of we een jas voor de kinderen konden kopen zodat zij in de winter ook gewoon naar school konden gaan. En zo is de actie Een Jas Voor Een Kind ontstaan, waarvan ik zei dat ik m’n best zou doen om m’n vrienden zo gek te krijgen zodat we 60 jassen konden kopen. Na dat gesprek ben ik naar een internetcafé gegaan en heb iedereen gemaild die ik ken met het verhaal en de vraag of zij ieder 1 jas wilden doneren. Voor je beeldvorming, een jas kost in Leh ongeveer € 10,-. Zelf had ik al € 100,- betaald en gevraagd aan m’n vrienden of zij me wilden helpen om de resterende 500 euro bij elkaar te krijgen. Nog geen 5 minuten nadat ik het mailtje had verstuurd had ik al de eerste positieve reacties binnen. Echt dat gaf een super gevoel. Dan blijkt toch maar weer, als je niets verwacht, krijg je het meest. Daarna ben ik zelf een week gaan rondreizen.

Terug in Leh, niet eerst douchen en zo, maar direct de mail checken. Wat ik daar zag, overtrof m’n stoutste verwachting, zoveel ongelooflijk veel lieve en hartverwarmende reacties, zo vreselijk mooi en oprecht. En ook van zo veel mensen die ik niet kende, helemaal top! Waarbij ik zulke prachtige reacties kreeg a la “niks 1 jas, ik koop een elftal”, “ik maak 25 euro over voor 2 jassen en doe er maar een paar warme sokken bij”. Ik heb regelmatig met tranen in m’n ogen achter de computer daar gezeten. Een lang verhaal kort maken, uiteindelijk heb ik ruim 2400 euro binnengekregen, echt waanzinnig.

De volgende dag naar het weeshuis om met de manager te praten die ook z’n oren niet kon geloven. Dus werden er extra lijsten gemaakt wat we gingen kopen. Uiteindelijk hebben we jassen, truien, schoenen, sportspullen etc, etc, etc gekocht bij de lokale ondernemers maar ook gewoon de basisspullen voor hygiëne zoals tandpasta en zeep. In de dagen daarna hebben we alles verzameld voor m’n laatste avond in Leh. Nou ze zeggen dat Sinterklaas niet bestaat maar daar heb ik me echt, dankzij iedereen z’n hulp, Sinterklaas gevoeld. Nog nooit heb ik zulke grote ogen gezien, gevuld met dankbaarheid en blijheid, zo’n intense vreugde, liefde en blijdschap meegemaakt, dit zal ik echt nooit meer van m’n leven vergeten. En zoals Willy Alberti het ooit zong; een glimlach van een kind is inderdaad het mooiste wat er is.

De actie Een Jas Voor Een Kind heeft mij zo diep van binnen geraakt dat ik sindsdien bezig ben om mensen en bedrijven te bewegen om iets voor een ander te doen omdat dit je als mens intrinsiek raakt waardoor je groeit, jezelf ontwikkelt en omdat het je laat zien dat je tot veelmeer in staat bent dan dat je ooit dacht dat je was. Je profiteert niet alleen als mens maar ook in je werkende leven zal je je beter/gemotiveerder voelen, met alle voordelen van dien; voor jezelf, de werkgever en natuurlijk de maatschappij.

Dus als mensen mij vragen “Waarom doe je dit” dan antwoord ik met “ik wil dat mensen ervaren wat ik ervaren heb”.